Następne dwie godziny pozostawiły w umyśle Santosa jedynie mgliste wspomnienie. Pamiętał głównie narastające z każdą chwilą uczucie paniki - i właściwie niewiele więcej. Oczywiście wiedział, że Lily przeszła zawał. W pierwszej chwili nikt nie potrafił powiedzieć, jak rozległy. Lekarz zaaplikował morfinę dla uśmierzenia bólu, a kiedy już miał wstępne rozpoznanie, zaczął podawać leki swoiste.

- Najwyraźniej nie. - Nie odrywał wzroku od diuka. - Ponadto nie zamierzam nic
- Jak to? Nie wróci do szkoły? - Gloria miała wrażenie, że ziemia usuwa się jej spod nóg. - Ale dlaczego? Nie rozumiem.
Trochę już ochłonęła, ale podejrzewała, że przez następny tydzień będzie się bała
— Mam jedno dziecko, sześcioletniego łobuziaka. Ach, gdyby pani wiedziała, jak on zabija trzewikami karaluchy! Bęc, bęc, bęc! I już trzy sztuki wykończone, zanim się zdąży mrugnąć okiem! — Odchylił się do tyłu na krześle i znów się roześmiał, aż mu oczy zupełnie znikły z twarzy.
- Mogliby pomyśleć o otwarciu okna - burknęła pani Delacroix, energicznie machając
— Mój przyjaciel i ja zjawimy się w Copper Beeches o 7 godzinie. Państwa Rucastle w tym czasie już nie będzie, a Toller, miejmy nadzieję, będzie nieprzytomny. Pozostanie więc tylko pani Toller, która może wszcząć alarm. Gdyby ją pani mogła wysłać z jakimś poleceniem do piwnicy, a następnie zamknąć na klucz, ułatwiłaby nam pani ogromnie całe zadanie.
Lepiej wejdźmy do domu.
Kilcairn, stał się bardziej ustępliwy w kwestii ogrodu, więc nie musiała iść aż do parku.
się na wyznanie.
- I co mam teraz z tobą zrobić?
Balfourze trzy rzeczy. Po pierwsze, jest dżentelmenem, bo zatrzymał się, kiedy go poprosiła,
- Przynajmniej byłem szczery.
- Nie rób tego - zaprotestował i schylił się, żeby ją podnieść.
Nadal potrzebujesz dziedzica, żeby nie dopuścić do spadku potomstwa Rose, i nadal jesteś

- Ile czasu ci to zabierze?
- Kuzynko Rose, co zamierzasz dzisiaj robić?
Rose.
- Proszę mi powiedzieć, panno Delacroix, co najbardziej pani w sobie lubi?
- Nie myśl, że... - zaczęła.
- Gdzie ten świadek?
jestem zajęty.”
— Nic się nie stanie, jak raz pójdą spać nieco później.
W parku z przyzwyczajenia najpierw rozglądała się za ukrytymi snajperami i starała się nie rzucać w oczy. Dopiero po kilku minutach uświadomiła sobie, gdzie jest. Przecież nie groziło tu żadne niebezpieczeństwo. Jej jedynym zadaniem była teraz opieka nad dzieckiem.
Londynie szybko by o niej zapomnieli. Może dlatego wywołała zamieszanie. Dzięki niemu
Hrabia zachowywał się równie swobodnie, jak zawsze.
- Dlaczego chcesz się ze mną znowu spotkać?
Zaczęli rozmawiać. Santos opowiadał o sobie, o swoim życiu, o matce, o ojcu, o szkole, o tym, jak się mieszka w Dzielnicy. Tina mówiła o swoim prawdziwym ojcu, o tym, jak bardzo go kochała i jak umarł.
Chyba tak.
poszczycić tymi trzema przymiotami jednocześnie.